رویای رهایی

نيمايي (1)

دلم مي گيرد از اين نسل بي حاصل

نشسته در كمين دايم به مهر ايين شب قاتل

محبت نيست مولانا كه ازتلخ حضور ادم و حوا

بسازد مل

امان از سنگدل مردم امان از دل.

دلم مي گيرد از اين نسل بي تعريف

نخرده ي از لب معشوق سرخ مي

نبرده ي دست بر جام لبالب عشق فرباده ي

دلم مي گيرد از چشم نشور هنگ بي فر مردم اين شهر

الا خيام در يابم

به شرب جامي از تلخينه شعر از زهر افيون هوار از دهر.

نگاهم كن ببين هستي

منم يك تكه ي ناچيز از جانت

تو ماري دوش ضحاك به اباد و

منم مخروبه دل،از دست رفته شهر ويرانت

خوشا فايض كه افسون پري اش كرد ديوانه

غزل در وصف هجران گفتن اسان است

امان از هجر عاشق كش

كه معشوقش ببيند دست بيگانه

امان از هجر معشوقي كه عاشق را نمي داند چرا چشمان تر دارد

چه ها در دل گذر دارد

بسي زنهار از هجري كه عاشق چون بفهماند به معشوقش

كه معشوقم بهل دست رقيبان را كه دستان تو قيمت بيشتر دارد

كجا ان دست هاي خشك و صحرايي

تو را نشناس به من جان

مقام امن بر گلهاي تر دارد؟

چه فرجاميست در جنگ ميان بخت جبر و عاشق دلسرد

به جز ديوان شعري كه سرود از واژه هاي درد

به جز من ها نمي دانم.

چه حاصل دارد اين اورد؟

مثال تو نمي باشد شبيه قصه ي انگشت در جمع تو و نارنج با خنجر

ستايش بود يوسف را

چه كس قلب تو را دارد كنون باور؟

مگر يادت نمي ايد

شبانه گريه هاي زمزم چشمان حسرت ديده ي هاجر.

لبها خشك و چشمان تر.

عجب عاشق به دست و پاي مي جورد دل خشكيده ي مردم.

وليكن زمزم فهمي نمي يابد

كه مي ماند تلاش ابتر.

نه اعطاييست از ساغر.

به سوي وادي ايمن ،طور عشق مي فرماد.

به قول (ميم اميدم )شاعر نوميد اي فرياد

جهان سست است و بي بنياد

ازين فرهادكش فرياد اي فرياد اي فرياد...

تبر بر بيستون بي همتي ماندست

نمي بينم بر و بازوي فرهادي

گذشت ان عاشقي ها دي.

كجا وامق كه از باروي سخت كاخ اين فرهنگ ضحاكي رود بالا؟

براي نوش يك جرعه ي لب از عذرا.

چه مرگم هست؟

ايا هيچ كس از من نمي پرسد كه بردار از شكايت دست؟

ايا هم نمي پرسد چه دردم هست؟بيمارم؟

كه خوان نعمت از لذت پر است و من سراغ از سير عشق و

ناله از كم عدس دارم؟

قيامت در همين لحظه ست

ببين پاشده از هم مهر در ادم

بغل دارد جنين قبل از تولد زانوي ماتم

ببين درياي احساسي چه اشفتست

ببين تاريك اختر بخت حوران خيابانگردشدم دلسرد

ببين درياي خون دل كه درمان نيست

كجايي كشتي اويي

كه در فتح خدانايان كنعان نيست.

اه اي ادم:

مثل او كور است و بخشنده

طلا را فرض مس دارد

تو اما در پي رد بهاي اصلي ان باش.

و يا موري كه از بار محبت ها

ضعيف از درد غارت ها

اگر او مور باشد تو سليمان باش.

اه بانويم

مقام گوشه ي چشمت نشين شاه نشمارم؟

ولي در حسرت و ترديد مي مانم.

تو اگه باش

ايا هم تو مي داني؟

كه ميزان ترازوي بهاي سرخ لبهاي تمشك تو

زبان بي حس و چشمان كور مردم هرگز نيست؟

دل از كف دادن اسان نيست.

لياقت عشق مي خواهد.

بانويم تو مي داني؟

اگر روي زمين فرهاد،وامق،ان پرستي نيست

تو شيرين و تو عذرا و تو انيسا كه مي ماني.

بانويم بياور مي

به مي حتي اگر هرگز نگيرد ناله هايم سر

خيال بودن با تو

درين محصور تو در تو.

مگو هان شاعرا مي واژه ي كهنه ست

نمي داني مگر مي كهنه تر بهتر

دلم مي گيرد از اين نسل بي حاصل

بانويم بياور مي

رسيد از ره شب قاتل.

فرو بگذارمت بگذر

فرا بگزينمت مگذر...

رها خرداد92 با دلي خون سينه اي چاكاچاك

************************************************

براي شاخه گلي سرخ:

اه بانويم

هلاعشق زليخايي ت نستودند

درباور به ميزان لياقت هاي قلب تو.

گل سرخم ، به دنبال پر گلبرگ هاي تو

زند تك مردم چشمان غم بيناي من دو دو

اه اي بانو

بداني يوسف قلبم،

قسم بر شور دستانت كه هرگز من اگر از خلوت عشق زليخاييت بگريزم

كه غوغا بود از ترديد و ترس و من نمي دانم

كه خود از عشق لب هاي تو لبريزم

به فكرجبر ممكن بودم ونا ممكن و حتي اگرها و

از استفهام سرريزم.

خبر كي داشت از ناگفته هاي يوسف قلبم.

كه مي داند كه سودابه چه در دل داشت

وقتي كه

سياوش پاي در اتش نها ن مي شد

كه وايم اتش بي رحم معشوقم نسوزاند

اه من تنها خبر دارم

چگونه شعله ي نامريي شورش مرا سوزاند

چه سوزي بود در احساس قلب دي

نشيند حال من شايد چو خاكستر به رخ فر وي

نمي دانم

كه شايد كو ري چشمان يعقوب نگاه من

به اعجاز شميم دست محروم زليخاي دلت يكباره بينا شد

زليخايم صبوري كن

كه ساقي دوش ما فعلا عروج تاك خواهد شد

كه تا گاه وصال ما

به دست اهرمن فرهنگ اين مردم

بسي پيراهن از تزوير نزديكان و ناداني دوران

يا به دستان تضاد رفتن و ماندن

و يا شور هماغوشي كه چاكاچاك خواهد شد

رهاخرداد92

****************************************

به مادر نداشته ام ، شاخه اي نيلوفر...

ببين مادر

نشسته گرد و خاك زود پيري روي چشمانم

كه اميد نگاهت را اگر از من بگيري هيچ وتنهايم

شكسته گرچه فلبم

در هوايت من نفس دارم

ببين درگاه قلبم را كه دايم رو به دورادور مهرت باز بگذارم